İki yaşın çocuk gelişiminde milat olduğu sahiymiş. Baybars çok hızlı bir şekilde bebeklikten çıkıp çocuk olmaya doğru gidiyor, hatta kendisine bebek denince gülüp ‘bana bebek dedi, ben çocuğum’ diyor. Artık çok uzun süreli olmasa da kendi kendine oynamaya ve oyun kurmaya da başladı ama çoğunlukla ben yanında olayım istiyor. Yemeğini özellikle de sevdiği şeyleri kendisi yemeğe başladı. Geçenlerde tuvaletini de kendi başına lazımlığa yapmış. Ben ‘aa oğlum kendi kendine mi yaptın’ diye şaşırınca, ‘size haber vermedim’ dedi :). Bu kendi kendine kendince yapılan işlerden birine de, odasında kendi kendine yani ben yanında olmadığım halde uyumak da eklendi. Gerçi her akşam kabul etmiyor ama öğlenleri biraz protestoyla da olsa kendisi yatıp uyuyor artık.

Baybars artık oldukça düzgün konuşmaya başladı. Söylediklerinden aklımda kalan ve hoşuma giden birkaçını not edeyim.

Karda yürüken ayağı kayıp sendeledikten sonra; ‘Az daha düşecektim.’

Mutfakta yemek yaptığım sırada; -İşin bitti mi anne? -Bitti Baybars. – Artık oyun vakti o zaman.

Çok yoğun sisli bir günde; -Oğlum sise bak her yer bembeyaz olmuş! -Bulutlar aşağı inmiş anne!! ‘ Mutlaka bir zaman söylemiş olmayız ama aklında tutup söylemesine çok şaşırdım :). Her çocuk böyle mi bilmiyorum ama Baybars hiçbir şeyi unutmuyor.

Kendisine alınan birkaç parça kıyafeti görüp inceledikten sonra; ‘Güle güle giyicem bunları ben.’

Yeni olan şeyleri de çok kıymetli. Eğer kıyafetse bütün gün üzerinden çıkarmıyor, oyuncaksa elinden bırakmıyor ve en önemlisi onlarla uyuyor. Geçen bir hafta boyunca ‘bisikletimle uyuuucam’ diye tutturarak üç tekerlekli scooter’ı yatağına çıkarıp onunla uyudu. Birkaç gündürse yeni sandaletleriyle uyuyor gece gündüz ;).

Hala kendince söylediği kelimelerden birkaçıysa şunlar;

kipat – kitap

sükürpe – süpürge

duman yakması – çakmak

ceviz kırması – fındıkkıran

Bir de, kendine özgü fiil çekimleri var mesela;

yapabilemiyorsun!