Çok uzun zamandır yazmıyorum. Bu süre içinde Baybars öyle değişti ki şaşırıp kalıyorum. Yazmadığım için kızıyorum kendime ama yazmak için içimde heves de bulamıyorum. Çünkü çoğunlukla yorgun hissediyorum kendimi.  Baybars’la oyun oynarken, onu deli gibi gıdıklayıp severken nasıl oluyor da enerji bulabiliyorum, onu bilemiyorum.

Geçen ay Baybars önce geri geri emeklemeye başladı. Komik komik geri gidip koltuk altlarına sıkışıyordu. Araya İstanbul seyahati girdi ve açıldı çocuk. Eve döndük iki günde hızlı hızlı emeklemeye başladı. ‘Daa, daa, naa, naa’ demeye başladı. Öyle ki, benim salonda olmadığım bir ara, bir sukulen ve bir aleoverayı devirip topraklarıyla oynadı. Bir de kablolara bayılıyor. Kablo görmeyiversin hızlı hızlı ilerliyor, ağzına sokup yalamaya başlıyor.

Bugün itibariyle emeklemekte usta oldu. İlk emeklemeye başladığında salondan emekleyerek çıkılabileceğini henüz farkedememişti. Sonra birgün babası işe giderken, salondan evin kapısına doğru emekleyerek gelince, salondan çıkmayı keşfetti ve ardından bütün odaları gezmeyi öğrendi. İzlemekten en zevk aldığım şey, emekleyip dikkati çeken şeye ulaştıktan sonra oturup onunla oynaması. İstediği zaman oturuyor istediği zaman emekleyebiliyor, yüzüstü yatarken sağa ve sola dönebiliyor. (Eskiden sadece soluna dönebiliyordu.) Böylece alt değiştirmek, üstünü başını giydirmek çok uzun zaman almaya başladı. Kıpır kıpır, bir an durmuyor.

4 aydır hiç değişmeyen bir şey varsa o da tükürük saçmak :).

Nota Bene: Gece uykularımız hala yamalı.